Haiku Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego

160 haiku z wierszy Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego

przez błota

miody grząskie

gdzie ruch jest słodyczą

wśród dróg

znieruchomiałych

długich jak pacierze

teraz jest biało

cisza

zimowego wieczoru

dłonie-wachlarze

wachlują gwiazdy

którym nazbyt gorąco

świt

na szybach baran

w szyby gołąb złocisty

chłód fioletowy

odął usta

chimerom

a potem już

było cicho – powietrze

pachniało morwą

tylko noc

noc deszczowa i wiatr

i alkohol

przybrana

w złociste kaczeńce

kwiaty mojego dzieciństwa

ten wiatr jest piękny

piękniejszy

gdy się oddala

ręka wiatru porusza

ufarbowane

wstążeczki

mgłami i alkoholem

ulica Towarowa

rośnie i boli

rozmowy gwiazd

na gałęziach pozwól mi

słyszeć zielonych

bór skrzypiał

jak stary kredens pełen

zajęcy i ziół

bólu tyle

wsiąkłego w mrok

kamienic

drzewo w kominie bzyka

na ręce złocone ogniem

płynie muzyka

na wiosnę

śpiewną od ptaków

patrzymy z mostu

za tymi drzwiami

całowana dwoma oknami

stoi róża w wazonie

poziomki słodkie

są w parowach

i słodsze cienie

w lecie stary kot

usnął pod lufcikiem krzywym

na parapecie

w szachy grają

dwa biedne diabły

śnieg po Wilnie hula

pod sztuczną palmą

listy piszemy

na brudnych dworcach

pojawiają się pszczoły

powój mocniej zapachniał

na usypisku

obłoki szczęśliwe jak woły

po mych kędziorach błądzą

jak po pastwisku

w dali

było smutno

wiatr trawy szczypał

szaro

zeszły się barwy

smutne i kobiece

śnieg taki ciepły

a noc mroźna

z dzwonkami

kałuże

światłem kupczą

srebrem kałuż

gwiazdy jak dzieci

trzymające świece

wieczór jak pochyłość

gdy noc głębsza

zasnuje nas swym

słodkim dymem

lato się tak

jak skazaniec kładzie

pod jesienny topór krwawy

jak muzyka Albeniza

przewraca nas na łóżko

wiatr

księżyc diamentem

szyby tnie – na zachód

lecą ptaki

na szosie lubelskiej

rozhulał się rozbisurmanił

wiatr wrześniowy

z gwiazdami

jak z dziewczynami się bawisz

w zaczarowanej tancbudzie

pająk nad łóżkiem

zwiesza się – szkoda

że nie baldachim

po moście

gołąb chodzi poważnym

krokiem niemieckim

gorzka jest

nasza miłość gorzka

jak czarna morwa

zachód

jak witraż burgundzki

roztłukł się już nad Wilnem

świeca – biedna babcia

uwięziona w kloszu

wiatrowi na pośmiewisko

górą sunęły chmury

wolno

jak wół za wołem

rosa zdjęła mi

upał z czoła – ptak się jakiś

odezwał w życie

kołowałem na nocy

jakby zaśnięta pszczoła

na gramofonowej płycie

wiatr znowu zalatał

noc mi w usta wpadła

jak morwa

ćmy zadrzemały

przy lampie

i świerszcz zamilkł

irys pod płotem zakwitł

i zapatrzył się

w nocy źrenice

już się księżyc zasępiał

lecz zielone jeszcze

oczy miał

liść za liściem

ogniem błysnął

ranek przyszedł

pod okapem

zasnął gacek

z klombu prysły konstelacje

strach pospołu

z psalmistą tak spijam

jak ciemne wino

splatam za wierszem

wiersz jak wianek

z rozmarynu

w braku telefonu

na leśnych dzwonkach

dzwonić można

krążyć w cieniu

starych kolegiat i jak kraskę

łowić marzenie

jesień nadchodzi

pogodna i nagrzana

jak uśmiech dziecka

będziemy grzać się

w ciepłe dni

na rajskich wrzosowiskach

jeszcze trochę

jeszcze parę zbóż

i te olchy

deszcz ustał

i księżyc wzeszedł

i zaczął się przypływ sumienia

ukryć się tu

w ciemnej sieni

z dala od rynku

po niebie płynie

moje serce i rozpryskuje się

na dachach

co za bezdroża

wśród chmur a miasta

ciężar chmurny

sowiooka noc

zielonooka noc

noc jest wieczna

deszczyk mży

i w śmiesznych rynnach

woda płacze

księżyc w niebie

jak bałałajka ech

za wstążkę by go tak ściągnąć

noc i Notre-Dame

i wiatr na pustym

placu sam

musnął wietrzyk

dąb w czuprynę

spadają żołędzie

przysypują

srebrnym pudrem gwiazdy

świat jak kołacz

księżyc wyciąga ręce

najlepsze te małe kina

w rozterce i w udręce

śnieg tak pachnie

jak lilia – deszcz

jak wino upija

dąb żołędzie miota

zieloną ma jeszcze głowę

a serce ze złota

przemija dzień

i nowy dzień

mgłą się zasnuwa

dłubie z nudów

senny nów

w szparach okiennic

kobiety pieką ciasta

i łamią dziobami wrony

gałązki na nowe gniazda

świerszcz na moście kwili

a ten wiatr oddech wasz

z oddechem łączy nocy

rzućcie kwiat

ta noc dziś

dla was tańczy

dzień nadchodzi

deszcz

konary obmył

chmury

zady bijące ogniem

w gwarliwość rzeczki

wiatr podkręca

wąsy dorożkarzom

latarnie gazowe marzą

o czym marzą?

a czy ja wiem

radość na firmamentach

spadająca w usta

jak deszcz

kwiat otwiera oczy

w ogrodzie – zorza wieże

złotem okleja

pierwsza zieleń

na brzozach a kora

taka biała

śpiewa wilga

wytchnienie

złota chwilka

gwiazdy

zielonooki sierpień

po sadzie tańczył

zaciemniły się

świerki – nad każdym

wzeszła gwiazda

światło zorzy

dalekiej jest jak miasto

dalekie

trzcina śpi

na jeziorze

znieruchomiały zorze

szumi wiatr

w szumie wiatru jestem

na śmierć zakochany

zielony ptak sierpnia

na czarnej wieży nocy

przysiadł

zazieleniło się wszystko

a ty masz we włosach

zielony grzebień

waltornie Mozarta

grzmią a deszcz po szybie

płynie jak w kinie

w szyby okienne

winkrustowuje się

jesień

jak las jesienny

świece w lichtarzach

czerwone

trzcina zaczyna

płowieć a żołądź większy

w dąbrowie

chmury pędzą

po niebie jak wielkie

psy myśliwskie

pszczoły śpią

tylko woda chlupie

o brzeg bez przerwy

roześmiany wiatr

przygrywa na sitowia

strunach zielonych

jak Wenus

pachnie szałwia

ptak siada na ramieniu

sznurem długim

gwiazdy na twych włosach

siadają jak papugi

tuman

nad łąką dymi

księżyc swój lichtarz wzniósł

ze wszystkich kobiet świata

najpiękniejsza

jest noc

suniesz do brzegu

krokiem lżejszym od zmierzchu

drżąc jak trzcina

piszę wiersze na piasku

pióro maczając

w księżycu

żołędzie z dębów

spłukuje wesoła

młócka deszczu

deszcz

po polach hula

bo nie ma żadnych zmartwień

błyska się

piorun broi

lasowi rośnie broda

z oczu łzy

jak sok

z winnych gron

dopala się

nafta w lampce – lamentuje

nad uchem komar

południowa godzina

mazur pszczół w złotych

sierpnia pokojach

rozświstał się wiatr

na fujarze – małe gwiazdki

nad olchami zdmuchnął

zza węgła

z fajką srebrną w zębach

wyszedł księżyc

słońce wschodzi

nad knieję – serce jak śnieg

topnieje

lato w lesie

ciemność zielona

w świerkach

niebo to jest

małe miasteczko

w niedzielę

zima

to plecy twoje

białe

ze srebrnych

księżycowych jezior

delfin wysuwa ucho

koło niego

a za oknami śnieg

wrony na śniegu

ciemna chmura błyska spodem

woda kamień ochlapuje

nie padają łzy kamienne

nie rozświeca się poranek

tylko mewy wrzeszczą

tam daleko

bębni burza a tu z przodu

wicher śpiewa

firanki

wiatr kołysał

konwalią pachnący

dzwoniło ciężko

srebro gwiazd

w warkoczach nocy

listopad nadchodził

w zabłoconych butach

z liściem klonu we włosach

wiatr jak ból przewlekły

a noce były zimne

i ptaki uciekły

co się w wiatr rozmotało

to się zmota – za pagórkiem

cicha woda

jeszcze kur

nie zapiał pierwszy

knot w glinianej lampie skwierczy

księżyc

jak wisielec wisi

wnet w dzwony uderzą mnisi

wiatr tylko płomyk

ośwista i zgasi

i czmychnie sobie

ni skrzypce ni dzwony

nie dźwigną piękności

pagórków zielonych

ciemno wszędzie

nagle zima przyszła

a ulica pędzi

jesień

leci liście

pobrzękuje struna

świateł na podwórzu skąpo

Wielki Wóz przesuwa się

nad pompą

gałęzie i konary

pośród których odpoczywam

jak chmura

noc jak bas

księżyc wysoko

jak sopran

a śnieg się ustatkował

i położył się

i leży

ten promień

niech zostanie

ja znikam

nasze sanie zima otoczyła

pora wróbli

i świecących okien

ucicha wiatr i milknie sowa

gdy nadchodzi pora

księżycowa

mosty tracą kres

smyczki się dłużą

dzikie wino gore

i się zwija raz w es

raz we flores

światło moje

cichnie

jak muzyka

śni się w noc wrześniową

żeś trąciła gałązkę

deszczową

chmiel na rogach jelenich

usechł i już się sypie

w szybach tyle jesieni

minął dzień

i na stole stoi

lampa naftowa

księżyc w srebrnej peruce

gra jak Bach na organach

chodzi wiatr nad jeziorem

trąca dęby i graby

i znów wieczór

gwiazdy

jak śnieg się sypią

do leśniczówki wchodzą

wrześniową nocą

w twoim małym lusterku

noc świeci gwiazdą wielką

dźwięk skrzypiec

nad ulicą

pelargonia w księżycu

zstępuje deszcz z wysoka

krzewy napełnia wrzawą

wykrzywia drzewa

gdy grudzień hula

gdy zimno nawet wilkom

pusto tu

tylko śnieg

wiatr w piskliwych tonach

i chorągiew żałobna

ptaki śpią

tylko droga się srebrzy

i Wisła świeci jak latarnia

na liść dzikiego wina

jak na mapę

ojczyzny patrzę

o każdej

godzinie

wiatr szumi w dzikim winie

wiatr dmie

w srebrne pasma chmur

a każda chmura inna

smak twych ust

jak morwa cierpki

ile deszczów

ile śniegów

wiszących nad latarniami

znów noc

jak ludzie wysocy

stoją świerki

z chmury zwisa

śnieg z ukosa

gwiazdy świecą

w głębi nocy

jakby w głębi wielkich skrzypiec