Haiku Bolesława Leśmiana

160 haiku z wierszy Bolesława Leśmiana

głąb sadu mego

pusta – we wrotach

księżyc płonie

dni się za dniami

dłużą – noce

w jeziorach witam

jastrzębi

śledząc lot jezioro

ciszę wdycha

na trawy i na chwasty

słońcem pocięty wzdłuż

upada cień pasiasty

do pokoju

spłowiałe wzdymając kotary

wrywa się wiosenny dech

w kałuży

tkwi obłok brzozy pół

i gęsi rdzawe dzioby

pordzewiały

twej wrótni zawory

dym z twej chaty nie buja po niebie

duch mój chabrem

porosły i wrzosem

burz zapragnął

rozechwiały się

szumne gałęzi wahadła

snem trącone

cisza

dławiąc się w kwiatach

brzmi echem w lazury

mokradła

żab oddechem nabrzmiałe

i wzdęte

nagła czerwień

wiewiórek i zbóż

złoto święte

wzdłuż polany

przed chwilą wędrowny

cień kruka przemknął

w owej krynicy

gdzie drzew wierzchy

tkwią na dnie

słońce

światłem rozprysłe

po dębowych sękach

liście

nikłym cieniem na moich

pełgające rękach

pąsowe wstążki

bicza wiatr

rozwiał przelotny

brzozy nagle

od ziemi oderwane łona

idą za mną

drzemie Bóg

w macierzankach

poległy na wznak

na rękach

niosę strumień

potrząsany płaczem

biegnę tam

mokre trawy czesząc

stopą bosą

przez las biegnie

sen wioseł o słońcu

na fali

dwie świece

płoną przy mnie

mrużąc złote oczy

w dłoni mam karty

zżółkłe

jak liście jesieni

księżyc odpłynie

w niewiadome dale

jezioro spustoszeje

noc ciszą

pogłębia dna

ciekawy strumień

krzyż skrzydlaty

wiatraka mielącego

mgły marzeń i ciernie

tej nocy niebo

w dreszczach od gwiazd

mrugawicy

słońce zachodząc

wlecze wzdłuż po łące

wielki cień chmury

sennych owadów

nieprzytomna wrzawa

umacnia pustkę

w liściu

wirując płynie

szafirowa łątka

pod wodą

mchem ruchliwym

brodate kamienie

wód polśnione

smugami zwierciadła

parują ciszą

maki i szczawie mdleją

ciał naszych

odurzone wonią

wróbel

łeb zaprzepaszcza

w swych skrzydeł osłonie

lepkie goździki

wśród jaskrów lśniącą

ociekają smołą

w obłoku

obłok drugi

napuszyście płonie

droga

roztopolona śni się

nie do końca

z łbem na łapie

chudy pies śpi

po łapy owej kres

światła

chodzą po łące

w odstępach nierównych

w głąb podwórza

świt przenika

sennie

pszczoła nim ją porwie lot

w słońcu myje się jak kot

na śmietniku lśni się

drogocennie potłuczonych

resztka okularów

pod akacją

już obce dla świata leżą

szczura rozczochrane zwłoki

o majowym poranku

deszcz ciepły i przaśny

trafia w liście na oślep

motyl któremu skrzydła posklejał miód słodki

na bakier wpięty w kitę zachwianej tymotki

nic

w tych oczach nie mam

prócz wieczoru

brnę w słońcu

po samo gardło co snami

łka niecierpliwie

upalny ranek

gwary i turkoty kończą się nagle

u sztachet ogrodu

chabry rozwidnione

suchą błyskawicą

złachmaniałych

pajęczyn skrzyły się

wisiory

rozpacz liści

porwanych wirem

zimnych strumieni

rdzawe guzy

na słońcu wygrzewał

liść chory

śmierć leśna

śpi na wznak pod jagodą

pod wilczą

świerszcz od rosy

napęczniały ciemnił pysk

nadmiarem śliny

dmuchawiec kroplą

mlecza błyskał w zadrach

swej łęciny

gdzież me piersi czerwcami gorące

czemuż nie ma ust moich na łące

pająk w nicość

sieć nastawił by pochwycić

cień jej cienia

bąk złośnik

huczał basem jakby

straszył kwiaty

taka cisza w ogrodzie

że jej się nie oprze

żaden szelest

żółty motyl

się chwieje

na złotawym koprze

leżysz

jak topielica

na twardym dnie zdroju

wyszło z boru

ślepawe

zjesienniałe zmrocze

twój warkocz

jak w słońcu

wybujałe ziele

za tobą w ślady

zdążam by się w tym samym

zaprzepaścić lesie

sierp księżyca

zatkwiony ostrzem

w czub komina

latarnia się

na palcach wspina w mrok

gdzie już kończy się ulica

skrzy się ku słońcu sęk w płocie i zadra

o wodę z pluskiem uderzył spód wiadra

ład słońca

wśród bezładu cieni

i najście ciszy nagłe

wieczorem było

wieczorem gdy zorza

gasła nad borem

dzienny ulatniał się skwar

rosa nam spadła na głowy

płosząc ospałą woń

chłód powiał

nad pola zżęte

z daleka idzie

z daleka ten mrok

co kwiatów się zrzeka

popod krzewami

sztywnego agrestu pachną na słońcu

świeże kretowiska

w powiędłych liściach

lśnią srebrne resztki

wczorajszej ulewy

obok jabłoni

przypadkowa sosna swe igły

w bladym zanurza błękicie

uczucie

że w słońcu razem z śniegiem

skrzę się

byłem dzieckiem

śnieg bielą

zasnuwał przestwory

śnieg ustał i minęło

odtąd tyle lat ile trzeba

by ślady zatracić do siebie

wierzbo, wierzbo

iść mi z tobą

w pole

milcz dopóki

drzewa szumią

pachnie jałowiec i mięta

parna ziemia

przez kwiaty żar dzienny

wydycha

podobni do siebie

jak dwie bratnie mgły

rzucone w przestworze

trawa z ziemi

wyrwana pachnie

lecz nie boli

uschły motyl

zesztywniał wśród jaskrów

kielicha

śpi w tumanie rzeka

śpi kałuża pod płotem

śpi sad i pasieka

drzwi klonowe zamknę szczelnie

i zaśpiewam nieśmiertelnie

pierś moja

tej nocy

chabrami porosła

pułap sosnowy

wonnym deszczem jak obłok

pokropi nam głowy

psy poległe nad potokiem

poglądały ludzkim wzrokiem

w obcych mi cieniów biegnę rozlewiska

i zatracam ścieżynę do własnej rozpaczy

w pajęczynie po kątach

zagnieździł  się

czas

nikt nas nie widział

chyba te ćmy co

puszyścieją w przelocie

w szybach mrok

z dala słońce się dopala

w nasturcjach i mgłach

łza

śmiertelnie blada

w snu głębinę spada

dal bez tła

wieczność się w chmurach

błyska

nad dalekim borem

Bóg porusza wichrem

i przestworem

śpieszy w zaświat

na żebry

cień brzozy sierocy

krzyż chce

w przepaść się rzucić

z pagórka nad drogą

noc oddycha naszą krwią

krew podziemną

płynie rzeką

mrowiska

skąd mrówki

jak wylew krwi płyną

upały

świat i zaświat tym samym

snem znieruchomiały

u samego lasów brzegu

gdzie kruk jedyny

pustki widz

ukradkiem

z pajęczyny tka

zwiewną pończochę

cień z trudem

z zaniedbanej wychodzi mogiły

cały w rdzach i liszajach

jam lalka

w mych kolczykach szkli się

zaświat dżdżysty

motyl zawisł

nad studnią

skrzydłami bez lotu

pokrwawiła się

wieczność

o leśne igliwie

drzewa

jawą parując

posnęły zielono

czas się włóczył

po drzewach

noc przyszła żałobna

park gdzie światła

księżycowe

do stóp nam się łaszą

pod wierzbą

przykucnął

wiatr bosy

ciszom

spadłym z zaświatów

do ucha świerszcz dzwoni

w trawie świateł

wznak ległych

czujne próżnowanie

upał wiosenny

skrząc się po murawach

ślepi szyby w chałupach

świerszcz wzniósł nogę

na baczność

a drugą w sen dłuży

słuchać jak woda

wargą ssana czujnie

na dno brzucha spada

dzień przystanął

opodal czas

luzem się tuła

jar pobliski

brzmi osą

jak pusta szkatuła

gardziel

kwiatu drobnego

zachłysnął bąk duży

cisza stoi

nad polem

żywa i gorąca

staw błysnął

o dwa kroki

już widać że głęboki

w powietrzu wołanie

i pachnie macierzanka

i słońce śpi w sianie

ogród gdzie dużo

liści znajomych

i twarzy

dotyk szyby ustami

podróż w nic

w oszklenie

taka cisza

jeden tylko

na dębie liść lata

wieczór

cień do rowu

włazi na czworakach

komar

w beczce zadzwonił

zaskrzypiało drzewo

za miedzami

Bóg się kończy

trawa się zaczyna

kot przebiega

w kurz drogę

dłużąc się przyziemnie

cisza duma

nad bliską dnia w mroku

utratą

zorza

z mgłą się spłynęła

a z wiecznością lato

niebo

z włosów spływa

w mrok istnienia

muchą zdobna

łysina trzęsie się

od śmiechu

i niebo

nad dachami

niebo bez przyszłości

płomienny uśmiech

nietrwałych zórz

umiera już

w drgawym powietrzu

coraz złotowłosiej

od snów co niosą blask

wołanie

o wieczność

w jaśminach za płotem

brzęk muchy

w pustym dzbanie

co stoi na półce

smuga w oczach

po znikłej

za oknem jaskółce

dal świata

w ślepiach wróbla

niebo w bramie

na oścież

zgon pszczół w koniczynie

wiara fali

w istnienie

za drugim nawrotem

osa w firankach

pogmatwanie

brzęczy

cmentarz

gdzie rozpacza

zapomniany trup

motyl mignął

szkarłatnie pomiędzy

mną a modrzewiem

pobiegnę w chabry

nieznane – w kąkolu

całą dal zmieszczę

wiatr wie

jak trzeba nacichać

za oknem mrok się kołysze

w brzozie mgła

sępi się wiotka

sen pusty

zgony liliowe

w pustce nad drogą

i nic – i bezbrzeż traw

zorza dokrwawia

swój żal do nieba

w czerwieniach pustych

świetlikami

za chwilę północ

w zieleń się wełga

dno zmyślonych

jezior gdzie mży śmierć

zmyślona

noc z roziskrzeń

wróżb i mgławic

promienisty splotła batog

gil na dębie

tak odlegle

śpiewa

obłok blaskiem

sam siebie zaćmiewa

w upale

ogród

gdzie w złotym mchu

tkwi odrobina tchu

w ulicznym mroku

spotkał swój własny pogrzeb

i przynaglił kroku

śmierć bliska

spójrz prędzej w moich oczu

modre zmierzchowiska

Budda skinął

śmierć przyszła

fruwały motyle