Haiku Jarosława Iwaszkiewicza

Haiku z wierszy Jarosława Iwaszkiewicza – część 2

płyną sinym zapolem

obłoki

pachnące wieczorem

idziemy

liście szemrzą

woda prawie zamarzła

chłodne bardzo

powietrze wlewa się

wino do gardła

wszystko pogmatwane

jak te winorośle

gąszcze cmentarniane

wnet pogasną liście

wszystko trwa

tak krótko

gorycz piołunów i traw

i susza wymarzłych pól

gdzież są łąki

po których myśli

me się pasły

oto jest noc

i cieniem

powlekła się ziemia

wątłe dwa motyle

co przespały zimę

lecą ku niebu

rozsuwają się

chmury jak szare

kotary na scenie

Wisła płynie

szyję wyciągając jak łabędź

o wieczornej porze

dolina

która zapada w drzemkę

mgły jesiennej

budzi się

czerwona

od krwawych zachodów

na zarośniętych płaskowzgórzach

skowyt tych

którzy umierają

muchy zielone

jak liście na twarzach

zapach kwiatów

płynący

letnim powietrzem

lekki chłód noc cienistą

jak igłą przenika

jasne ciało

przykryte złotą tkanką

planet października

po cóż świecą plejady

i łzy w twoim oku

noc czarnym

płaszczem swoim

ścieżkę nam zasłania

choć zostałem

wydaję się zgubiony

wśród ciemnych gwiazd mżenia

teraz ciemno i cicho

pociąg gwiżdże w dali

słucham

wiatr śpiewa o tym co było

i czego nie będzie

drogą wśród nocy

idą ciemne drzewa

na sinych polach

siwe stawy i ptaki

które pragną łkać

nie trzeba się odwracać

jaskółki odlecą

by wrócić kiedyś znowu

za stawem

pociąg przeszedł zahuczał

i nie ma

coraz ciemniej

i nocy nie trzeba

już szukać

czapla na łące stoi

mgłami przepasana

noc jesienna

jest szara

szara i bezdomna

zimorodek się spłoszył

wśród łozy

odchodzę

nadchodzi noc

li księżyc naszą

pieśń usłyszy

wieczór zasnuł drzewa

i tylko braknie

jeszcze głosu twego

łan łubinu

wiatr czesze żółtych

gron kobierzec

nad drzewami

obnażonymi

nic tylko chmury

ciepła noc jesienna

w konchy drzew złotych

dmucha

sączy się blask miesiąca

każdego liścia szczerbą

mgła się wiesza na ustach

zapłakanych sosen

Bóg jak mała pszczoła

wśród woni krążył

dookoła

pod białych brzózek arkadami

fruwają wyfraczone sroki

granica przebyta cienia
chmury zostały tylko

zielone

w wietrze porywy

drżą północy

i wszystko śpi

kwiecie akacji gęsto leci

jakby to była śnieżna zamieć

świstak świszcze

raz jeden

jest oszczędny

ptak opada

z przełęczy w dół

jak szary nurek

zapach chleba

wino ubogie

więcej nie trzeba

co wieczora

gdy wszystko przycichnie

słychać tylko siklawy

w przepaści chmur

lecą olbrzymie

aeroplany

powiew niegorący

jest jak ciemny

oddech gwiazd

wieczór tuszem

cienie kreśli

więdnąc jeszcze pachnie bez

siąść przy drodze

pod kopą świeżo ustawioną

i patrzeć

kochać goręcej

czasami dzień pod wieczór

staje się upalny

wszystkie noce

i dzionki śpią

jak owce w stajni

niezmiennie drzemią

pawiookie stawy

i ty

myśl coraz szczęśliwsza

razem z jaskółką

niebo kraje

senne łabędzie

płyną na noc

do przystani

składam skrzydła

jak łabędź jak łabędź

odpływam

już góry

mgłą wieczorną

otulają głowy

lasy opadły

ludzie minęli

coraz ciemniejsze ścieżki

pola pobladły

dawno je zżęli

poopadały orzeszki

na górach śniegi

pierwsze spadły nie słychać

nawet lotu ptaka

czarne jarzębiny

z nocy wychodzą

o świtaniu

którędy będę biegł

pod jaką brzozą

legnę w grobie

indyjskie jaśminy

nie śpią nie śpią

jak moja krew

zapach

to niemej nocy śpiew

bezsenna woda czasu

płynie z kranu chwil

kwiaty z czoła

starłaś palcem

swoim wonnym

tutaj jesień

w kałuż błysku śpią

błotniste szlaki

księżyc

obłok bierze

na wzniesione rogi

zadumany chłopak

fujarką trapiący

tumany

kwiaty ulatują

jak ptaki zostaje

jak szkielet słowo

w tę noc srebrzystą

mróz jest biały

w domu cicho

za oknami brzozy

przygotowują się do wiosny

słońce po niebie

ciągnąc grzywę ryżą

zachodząc gaśnie

jesień niby

stara wiedźma stąpa

mądra i ostrożna

wrzesień

pasma ścielą się

po polach

posłuchaj młody

jak liście jesienne

spadają

jesienne skrzypki

brzmią po wiatru

szerokim oddechem

tak się zapadam

jak w śniegu puchy

w jesienne liście

srebrne liście topoli

jesienne wiatry

rozwiały

nie

to nie śnieg mnie zasypał

lecz popiół

to nieprawda

że umarli przychodzą

na wiosnę

na mogiłach

które cicho leżą

palą się ognie we mgle

czy wiesz jak pachną

listopadem śliwki

drzewa szeleszczą

za mgłami

rękami zadziwionymi

dziś rano

jak zimno jest

w twoim grobie

deszcz jesienny

płucze rynny

w zimie nagie

posągi trzęsą się

jak w wodzie pstrągi

serca bogów

wyspy bezludne

smutek i zima

szyby mgłą

zatarte siwą

w głębokiej ciszy

nocnej ulicy

człapanie końskich kopyt

a teraz razem

spać spać na słomie

dawnych żniw

nie pukaj do drzwi

ani do okien

noc jest jesienna

owoce opadły

jarzyny zebrane

i chmury

zimna poręcz pod dłonią

most nad rzeką

po moście

wiatr gna płachtę

porzuconej gazety

chłód we mnie

i nade mną

gwiazdy widzę

krople rosy

jak łzy

to tu to tu

pytała się mgła mgły

czy to ja czy to ty?

w zimowe takie noce

jak stary wilk

podkradam się pod chaty

dużo śniegu w ogrodzie

ptaki nie wiedzą

gdzie siadać

śnieg stopnieje

zapachami

a ciebie nie ma

młodzi umarli

pod ziemią żyją

i spływa woda

woda zapomnień

i jesteś znowu

pachnący sianem

i wodą źródeł

jak wtedy

nie ma stawidła

woda niesie obłoki

nagle plecy chłopca

co czyta moją książkę

na trawie

pełne rowy

kwietnej piany

miododajnej

topole jak kominy

i kominy jak topole

cienie ciemnogranatowe

gdzie olszyny

mchami całe oplątane

asfalt się roztapia

w niebie

pełen olśnień

idący naprzód

choć leniwo naprzeciw

własnej swej jesieni

sierpy kłosy kładą

w zatokach ściernisk

wznosząc kopy

kuropatwy

w kartofliskach

zaczęły się meteory

deszcze zmyją

opalenie

liść opadnie

jesień przyjdzie

znowu znowu nic

nie wytłumaczy

deszczyk kropi

psy szczekają

wczesny mrok

morze odeszło

daleko

noc stróżuje

fioletowa

z półksiężycem-halabardą

jak w zadymionych

zwierciadłach stoją

jesienne sady

kres miłości wyznaczyła

suknią zszytą

z zeschłych liści

jak kręgi na wodzie

rozchodzisz się

coraz dalej

gdybyż tylko śnić

między dwiema

przepaściami